برای جلوگیری از تبلور عسل معمولا کارخانه‌های بسته‌بندی کننده عملیاتی روی آن انجام می‌دهند که عبارتند از:حرارت دادن، افزودن کمی جوهر لیمو در هر تن و ... در همه این موارد به خاطر وارد شدن ناخالصی در مجموعه قندهای موجود،پدیده کریستالیزاسیون ( رس "بلورین" شدن) به تاخیر می افتد.
در مورد کارگاه‌های ناشناخته که در آن حرارت دادن عسل به صور مستقیم یا بدون کنترل صورت می‌گیرد نه تنها مواد موجود در عسل دچار آسیب می‌شوند بلکه بعد از دمای مشخصی ماده‌ای به نام «هیدروکسی متیل فورفوال HMF» پدید می آید که اگر نسبت آن در عسل زیاد شود مصرف آن خطرناک است.میزان HMF که در اثر حرارت دادن در عسل تولید می‌شود به آسانی قابل اندازه‌گیری بوده و با اندازه‌گیری آن می‌توان شبه عسل تقلبی (مصنوعی) را از عسل طبیعی تشخیص داد.
برای شناخت شبه عسل تقلبی از عسل طبیعی در آزمایشگاه ساکارز را به وسیله اسید تبدیل به گلوکز و فروکتوز می‌کنند که در هنگام این واکنش مقدار نسبتاً زیادی HMF در عسل های تقلبی تولید می‌شود و بدین وسیله عسل تقلبی از عسل طبیعی شناخته می‌شود. در کشورهای مختلف جهان برای اینکه عسل دارای شرایط استاندارد باشد هیدروکسید متیل فورفورال آن نباید از اندازه‌ی معینی تجاوز کند.